بررسی و مقایسه اختلالات خوردن در کشتی گیران نخبه نوجوان آزاد و فرنگی ایران

اختلالات خوردن شامل طیف وسیعی از بیماری ها همراه با افزایش وزن و یا کاهش وزن هستند. شامل دو دسته بی اشتهایی عصبی و پراشتهایی عصبی می شوند. بروز این بیماری عصبی به طور معمول دراواسط تا اواخر نوجوانی(سنین 14تا 18سالگی) آغاز می شود[1]. افراد در بی اشتهایی و کم اشتهایی عصبی دچار کاهش شدید وزن و گاهی دچار سوء تغذیه نیز می شوند. فشار خون پایین، کم خونی، سرگیجه، خستگی زودرس، اختلالات گوارشی به شکل یبوست و نفخ و صداهای روده ای و شکمی، در آنها دیده می شود. مجموعه مواردی که بیان شد می تواند در دوره نوجوانی بشدت رشد (چه رشد جسمی و چه رشد روحی و روانی) را تحت تاثیر قرار دهد. میزان قابل توجهی از اقدام به خودکشی، افسردگی، و اضطراب در مردان دارای اختلالات در غذا خوردن وجود دارد. با این حال، مردم، از اختلالات خوردن در مردان کمتر آگاه می باشند و برنامه های پیشگیری از اختلالات در غذا خوردن برای مردان، کمتر است. محیط های رقابتی یکی از عوامل اجتماعی تأثیر گذار بر بروز اختلالات خوردن می باشد شواهد موجود نشان می دهد که بروز اختلالات خوردن در محیط هایی که افراد توجه بیشتری به وزن خود دارند و نیز در محیط های رقابتی مانند محیط های ورزشی، بیشتر است[2]. شیوع اختلالات خوردن در کشتی گیران برای رسیدن به وزن مخصوص، نگرانی هایی را بوجود آمده است. وجود کلاس های وزنی مختلف در کشتی باعث می شود که ورزشکاران و مربیان به دلایل تاکتیکی تصمیم بگیرند تا تغییراتی را در وزن ورزشکاران ایجاد کنند. این موضوع به مربی این اجازه را می دهد تا ورزشکار را در یک کلاس طبقه وزنی شرکت دهد که انتظار می رود موفقیت بیشتری را در آن وزن بدست آورد. این عوامل باعث می شود که کشتی گیرها در معرض خطر ابتلا به اختلالات خوردن قرار گیرند[3]. لذا هدف تحقیق توصیفی حاضر بررسی اختلالات خوردن در کشتی گیران ایران است. 150 نفر ورزشکار شرکت کننده در رقابت های بین المللی کشتی روز جهانی کودک در تبریز، برای مطالعه انتخاب شدند و سپس به سه گروه سبک وزن، میان وزن، و سنگین وزن، تقسیم شدند. در این تحقیق از پرسشنامه 26 سئوالی اختلالات خوردن (eat-26) استفاده شد که نمره کل آن برای اندازه گیری «اختلالات خوردن» و زیر گروه های آن برای اندازه گیری «رژیم غذایی»، «پراشتهایی و اشتغال ذهنی با غذا» و «کنترل دهانی غذا خوردن» استفاده می شود[4]. از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای آزمون طبیعی بودن داده ها و آنوای یک طرفه مستقل برای مقایسه گروه های وزنی مختلف استفاده شد. نمره کل اختلالات خوردن در گروه سبک وزن برابر 56/30 و در گروه میان وزن برابر 97/20 و در گروه سنگین وزن برابر 87/21 بود. مقایسه میانگین نمرات افراد در گروه های وزنی مختلف با استفاده از آنوای یک طرفه نشان داد که بین کشتی گیران سبک وزن، میان وزن و سنگین وزن «اختلالات خوردن»(320/0p=) و زیر گروه های «رژیم غذایی» (437/0p=) و «پرخوری و اشتغال ذهنی با غذا»(985/0p=)، اختلاف معنی داری وجود نداشت ولی در زیر گروه «کنترل دهانی غذا خوردن»(045/0p=)، تفاوت معنی دار بود(045/0p=). در حالت کلی اختلالات خوردن در کشتی گیران در مقایسه با غیر ورزشکاران، بالاست که توجه کافی مسئولین امر را می طلبد